وقتی جوان‌تربودم و این شعر را می‌خواندم، به نظرم پوچی در جملاتش موج می‌زد. فکر می‌کردم پیری مترادف است با ناتوانی: ناتوانی بدن، ذهن و حتی روح. پدربزرگم را می‌دیدم که از دردهای مختلف رنج می‌برد. او که زمانی با چابکی و غرور خودکفا بود، در دهه شصت عمرش به زحمت می‌توانست چکش را بالا و پایین بیاورد و بدون عینکش نمی‌توانست برچسب روی جعبه بیسکوییت را بخواند. وقتی به صحبت‌های مادربزرگم گوش می‌دادم، می‌دیدم که روز به روز دارد‌ کلمات بیشتری را فراموش می‌کند و بالاخره وقتی که یادش رفت چه سالی است، به گریه افتادم.اما وقتی که خودم پا به سن گذاشتم و زمان بیشتری را با افرادی که بالای هفتاد سال دارند گذراندم روی دیگری از پیری را دیدم. پدر و مادرم در حال حاضر در میانه هشتاد سالگی هستند و مثل همیشه، درگیر زندگی و غرق در تعاملات اجتماعی، فعالیت‌های معنوی و طبیعت‌گردی و حتی شروع پروژه‌های حرفه‌ای جدید هستند. ظاهرشان پیر است اما احساس می‌کنند انگار همان آدم‌های پنجاه‌ سال قبل هستند و این باعث شگفتی‌شان است. وقتی بعضی مشاعر کند می‌شوند، افراد می‌فهمند که سازوکارهای جبرانی خارق‌العاده‌ای وارد عمل شده‌اند و تغییرات مثبتی در خلق‌وخو و دیدگاه‌شان ایجاد شده و امتیاز استثنایی تجربه تقویتشان کرده است.