ثروت‌های اوایل قرون وسطی تقریبا به صورت انحصاری از مالکیت زمین حاصل می شد و این زمین داران بزرگ بودند که نجبا را شکل می دادند. در آن زمان، شهری‌های ثروتمند عملا وجود خارجی نداشتند. این وضعیت در قرن‌های سیزده و چهارده تغییر کرد و ثروت‌هایی جدید خلق شد که ریشه در پیوند فئودالی نداشت، به‌طوری که حال می‌توانیم از ثروت‌های سرمایه‌ای سخن بگوییم. این فرایند زمانی فرا رسید که اروپا، غارت شرق را آغاز کرد: معادن غنی فلزات گران بها در آفریقا کشف شد و عواید وام دهی با نرخ های بهرة مبتنی بر رباخواری به زمین داران بزرگ و به ویژه شاهزادگان ثروتمند، به رقم های بالا رسید.