در تاریخ دور و دراز حضور فیزیک در علم مالی، شاید بهتر باشد نقش بلک را نقشی گذرا تلقی کنیم. او فیزیک خوانده بود، اما هرگز فیزیکدان موفقی نبود، چون هیچ‌گاه بر موضوع خاصی تمرکز نمی‌کرد و مطالعاتش بسیار متنوع بود. گرچه موفقیت او بیشتر در مقام اقتصاددان مالی بود، در این رشته چندان دوام نیافت، زیرا هر طرحی که به دست می‌گرفت و اسباب شهرت و اعتبارش می‌شد، زود دلش را می‌زد و سراغ طرح‌ها و اندیشه‌هایی می‌رفت که اغلب آماج شک و تردید بود. اما درست همین ویژگی‌ها ــ یعنی ویژگی‌هایی که اوتینگر را نگران می‌کرد که پژوهش‌های بلک به کاری تفننی انجامد‌ــ به بلک امکان داد ترکیبی بیافریند که مدت‌ها در انتظار آن بودند. وی آن‌قدر فیزیکدان بود که نظریات افرادی چون باشلیه و آزبورن را بفهمد و توسعه دهد و در عین حال آن‌قدر از اقتصاد آگاه بود که کشفیات خود را به زبانی بیان کند که اقتصاددانان آن را دریابند. در این وضعیت، او خیلی شبیه ساموئلسون بود، هرچند که از نظر فکری کمتر به رسمیت شناخته می‌شد. البته برخلاف ساموئلسون او می‌توانست به سرمایه‌گذاران و بانکداران وال‌استریت نشان دهد که اندیشه‌های جدید برآمده از فیزیک چگونه در عمل به کار می‌آیند. تورپ اولین کسی بود که دریافت چگونه می‌تواند با فرضیه‌ی ولگشت باشلیه و آزبورن پول درآورد، اما این کار را خارج از نهادهای بازار و از طریق شرکت پرینستون نیوپورت انجام داد.