تیموتی گالوی را معمولاً در فهرست بنیان‌گذاران جنبش کوچینگ می‌آورند و حتی گاهی از او به‌عنوان پدر کوچینگ یاد می‌کنند.

گالوی معتقد بود که بازی واقعی نه بیرون و داخل زمین تنیس، بلکه در ذهن تنیس‌باز انجام می‌شود و تنیس‌باز پیش از این‌که در زمین بیرونی ببازد، در ذهن خود می‌بازد و مقدمه‌ی باخت بیرونی را فراهم می‌کند؛ البته منظور گالوی صرفاً خوش بینی و داشتن نگاه مثبت نیست.

بازنده‌ها اول در ذهن خودشان می‌بازند و بعد در دنیای واقعی و ذهن بقیه.

وقتی کسی در ذهن خود باخته باشد، به احتمال زیاد در دنیای بیرونی هم می‌بازد… اما کسی‌که در ذهن خودش برنده باشد، شکست برای او صرفاً یک تجربه است.

گالوی که در دهه‌ی شصت میلادی مربی تنیس دانشگاه هاروارد بود بازی‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کند: بازی بیرونی و بازی درونی. بازی بیرونیْ حریف، مانع و هدف است. بازی درونیْ ترس‌ها، کنترل‌ها و حالات روانی در مواجهه با مشکلات. به همین دلیل برای بهبود عملکرد تنیس‌بازها صرفاً نباید روی تمرین‌های فیزیکی و تکنیک‌های بازی متمرکز شد. موانع ذهنی کارکرد فیزیکی بازیکنان را محدود می‌کند و اجازه نمی‌دهد آن‌ها به حداکثر پتانسیل و ظرفیت خود دست پیدا کنند. به باور گالوی بازی واقعی نه در بیرون و داخل زمین تنیس، بلکه در ذهن تنیس‌باز انجام می‌شود و کسی‌که بازی درونی را خوب انجام دهد در بازی بیرونی برنده می‌شود.

خلاصه‌این‌که «به‌انجام‌رساندن» کار نیاز به آرام‌شدن ذهن دارد. آرام‌کردن ذهن یعنی کمتر‌فکرکردن، محاسبه‌کردن، قضاوت‌کردن، دلشوره‌داشتن، ترسیدن، امیدواربودن، سعی‌کردن، افسوس‌خوردن، کنترل‌کردن، ترس‌ولرزداشتن یا حواس‌پرت‌شدن. هنگامی‌که ذهن تماماً این‌جا و اکنون و با کنش و کننده کاملاً یکی است، آرامش دارد. هدف بازی درونی افزایش تکرار و مدت‌زمان این لحظات، چند درجه آرامش‌بخشیدن به ذهن، و درنتیجه افزایش مداوم گنجایش‌مان برای یادگیری و اجراست. ‌